آيت الله العظمى وحيدخراسانى
وَ ما كانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ. 1
نبايد مؤمنان همگى بيرون رفته و رسول را تنها بگذارند بلكه چرا از هر طائفه اى گروهى براى جنگ و گروهى نزد رسول براى آموختن علم مهيا نباشند؟ تا آن علمى كه آموخته اند به قوم خود بياموزند كه قومشان هم شايد خداترس شده و از نافرمانى حذر كنند.

درباره درخشندگى باطن پاك و جان تابناك حضرت فاطمه (س) همين بس كه خدا او را از نور عظمت خود آفريد و پرتو روحش، آسمانها و زمين را روشن ساخت.
جابر از امام صادق (ع) پرسيد:
چرا حضرت فاطمه (س) زهرا ناميده شد؟...

گزارش نشست 128 ، از سلسله نشستهای ماهانه موعود
«مهدویت و راهبرد امنیتی مستضعفان» موضوع یکصد و بیست و هشتمین نشست از سلسله نشست‌های ماهانه فرهنگ مهدوی بود که برای نخستین بار از سوی سردبیر ماهنامه موعود، استاد اسماعیل شفیعی سروستانی مطرح شد. محقّق باسابقه و استراتژیست فرهنگی ارائه شد .

مجتبى الساده
ترجمه: محمود مطهرى نيا
قرار بر این است در این بخش به بیات حوادث و اتفاقات در آستانه و نزدیکی ظهور اشاره شود تا مومنین با شنیدن این علائم بتوانند راه را تشخیص دهند و در دام مدعیان دروغین نیافتند

پ. ميعاد
تمام بخش هاى زندگى  حضرت زينب كبرى (س)، نشانگر يك نكته است: ايشان وارث پنج تن آل عبا (ع) بود. چنين چيزى از اعمال و رفتار و كمالات ايشان پيداست؛ بلكه اين ويژگى در القاب ايشان هم متجلّى شده است. حضرت زينب (س) را «شير نوشيده از وحى»، 1 «مايه سرور على بن ابى طالب (ع)»، 2 «نايب فاطمه زهرا (س)»، 3 «مشتق شده از حسن مجتبى (ع)» 4 و «نايب امام حسين (ع)» 5 خوانده اند. اين القاب، برخاسته از اعمال و رفتار آن بانوى گرامى است؛ و الّا، بى جهت بر سر زبان ها نمى افتاد.

مدينه غمگنانه لحظات سنگين خويش را سپرى مى كرد، غم سنگينى سينه شهر رسول اللَّه را مى فشرد.
لحظه ها مى رفتند تا مدينه بماند بدون رسول اللَّه زمين و آسمان چشم به خانه پيغمبر دوخته بودند.
صداى گريه زهرا، سلام اللَّه عليها، شدت گرفت، پيامبر سرشان را به طرف حضرت زهرا بالا برد و فرمود: عزيز دلم، فاطمه جان! چرا گريه مى كنى؟...

سيدمهدى شجاعى
منشور ملكوتى فاطمه، عليهاالسلام، را از ابعاد مختلف بايد نگريست. معدود زنانى نامهاى خود را بر گذرگاه تاريخ حك كرده اند. اما اينان زنانى بوده اند كه يك شاخه از نهال وجودشان را به بارورى و تجلى نشسته اند. نام آسيه را دستهاى شهامتش حك كرده است و نام مريم را چشمهاى قداستش و حتى نام خديجه را قلب رأفتش. اما شخصيت فاطمه، عليهاالسلام، منشورى چندبعدى است كه با افق ديدهاى مختلف شايسته بذل توجه است.

بیانات استاد شفیعی سروستانی پیرامون موضوع مهدویت و تشریح مهدویت و در بخش دیگر تشریح دشمنان و سازکارهای آنان در مقابل جمهوری اسلامی ایران
موعود همه دوستان را به شنیدن این بیانات دعوت می نماید

مدينه غمگنانه لحظات سنگين خويش را سپرى مى كرد، غم سنگينى سينه شهر رسول اللَّه را مى فشرد.
لحظه ها مى رفتند تا مدينه بماند بدون رسول اللَّه زمين و آسمان چشم به خانه پيغمبر دوخته بودند.
صداى گريه زهرا، سلام اللَّه عليها، شدت گرفت، پيامبر سرشان را به طرف حضرت زهرا بالا برد و فرمود: عزيز دلم، فاطمه جان! چرا گريه مى كنى؟

محسن رحمانى
سان تزو، فيلسوف و استراتژيست چينى، در كتاب «هنر جنگ» چنين مى نويسد: خود را بشناس. دشمن خود را بشناس. زمين و سرزمينى را كه در آن به پيكار خواهى رفت، بشناس. اين آگاهى به تو قدرت پيروزى در هزار جنگ را مى دهد. سرعت، شاكله پيروزى است.